"Po zdobyciu Konstantynopola przez Łacinników, 12 kwietnia 1204 roku, państwo rzymskie rozpadło się na wiele części, podobnie jak statek zaatakowany na pełnym morzu przez sztorm i ogromne fale. Jeden przywłaszczył sobie tę jego część, drugi inną, do której doprowadziło go przeznaczenie. W końcu w stolicy prowincji, w Nicei, cesarzem został wybrany Teodor Laskaris. Miał wówczas trzydzieści lat. DO niego przyłączyli się dobrowolnie wszyscy: jedni uznając się za pokonanych, inni poddali się bez oporu. Wyjątek stanowił władca Kolchidy, Aleksy Komnenos, a w Europie władca Tessalii i tak zwanego Starego Epiru, Michał Angelos Komnenos. Oni zdobyli sobie najdalsze części Cesarstwa Rzymskiego i panowali, ufając w potężne umocnienia tamtejszych twierdz. Aż do dzisiaj przekazują te ziemie dzieciom jako dziedzictwo po ojcach". (fragment Rozdziału I)